គេហទំព័រព័ត៌មានដែលតភ្ជាប់រវាងកម្ពុជានិងជប៉ុន

បទសម្ភាសន៍បងស្រី សានី អំពីការយល់ឃើញរបស់បងស្រីស្តីពីស្ថានភាពជាក់ស្តែងនៃការងារនិងការរស់នៅរបស់បងប្អូនកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ
បទសម្ភាសន៍បងស្រី សានី អំពីការយល់ឃើញរបស់បងស្រីស្តីពីស្ថានភាពជាក់ស្តែងនៃការងារនិងការរស់នៅរបស់បងប្អូនកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ
2023.07.25

បងស្រី ប្រាក់ សានី អាយុ ៥០ឆ្នាំ ជាប្រធានផ្នែកកាត់ដេរនៅរោងចក្រកាត់ដេរ ហុង វ៉ា។ បងស្រី សានី មានកូន​ចំនួន​៦​នាក់​ រស់នៅជាមួយ​ស្វាមី​ជា​អ្នក​រត់​រ៉ឺម៉ក​កង់បី ហើយបងស្រីបានបម្រើការងារនៅ​ក្នុង​ឧស្សាហកម្ម​កាត់ដេរ​តាំងពី​ឆ្នាំ​២០០០មកម្លេះ។ ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ក្នុងវិស័យកាត់ដេរមកជាច្រើនឆ្នាំ បងស្រីបានបង្ហើបប្រាប់អំពីបទពិសោធន៍ដែលបងស្រីបានជួបប្រទះ និងបានឃើញដោយផ្ទាល់នូវការប្រែប្រួលមួយចំនួនអំពីការងារ ក៏ដូចជាជីវភាពរស់នៅរបស់កម្មកររោងចក្រ។ តើពលកររោងចក្រកាត់ដេរមានការអភិវឌ្ឍអាជីពរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? យើងខ្ញុំបានសាកសួរបងស្រីក្នុងបទសម្ភាសន៍ដូចខាងក្រោម។

Q: ជាទូទៅ យើងខ្ញុំគិតថាកម្មកររោងចក្រភាគច្រើនជាយុវជន។ ក្រៅតែពីការងារ តើ​យុវជន​​មក​ពី​ជនបទ​រីករាយ​នឹង​ការរស់នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ​យ៉ាង​ណាដែរ?

តាមពិតទៅ ដោយសារវិបត្តិជំងឺកូវីដ១៩ ធ្វើឱ្យជីវភាពរស់នៅរបស់កម្មកររោងចក្រកាត់ដេរជាច្រើនបានប្រែប្រួលមិនស្ថិតស្ថេរ។ ប៉ុន្តែបើនិយាយាពីពេលសេដ្ឋកិច្ចនៅល្អមុនមានជំងឺកូវីដ១៩ ឃើញថាកម្មករមានវ័យក្មេងៗ ទូទៅពួកគាត់រីករាយនឹងការដើរកម្សាន្តនៅពេលទំនេររបស់ពួកគាត់។ ជាទូទៅ នៅចុងសប្តាហ៍ ពួកគាត់ភាគច្រើនចេញទៅដើរលេងនៅម្តុំជុំវិញព្រះបរមរាជវាំង ខ្លះនាំគ្នាញ៉ាំនៅហាងស៊ុបឆ្នាំងដីដែលមានតម្លៃសមរម្យនៅម្តុំៗនោះជាដើម។

យ៉ាងណាមិញ នៅម្តុំផ្លូវវេងស្រេងនេះវិញ ក៏មានហាងសាច់អាំងមានតម្លៃសមរម្យជាច្រើនផងដែរ។ បងប្អូនពលករយើងមួយចំនួនចូលចិត្តទៅផឹកស្រាជុំគ្នានៅហាងបែបនេះ បន្ទាប់ពីធ្វើការហត់ពេញមួយថ្ងៃដើម្បីកាត់បន្ថយភាពតានតឹងរបស់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់អ្នកដែលចង់សន្សំប្រាក់វិញ គឺពួកគាត់តែងតែហៅអ្នកជិតខាង និងមិត្តភ័ក្តិមកញ៉ាំសាច់អាំង ឬស៊ុបគោឡើងភ្នំចម្អិនខ្លួនឯងនៅមុខផ្ទះជួលរបស់គាត់ ដោយមានចាក់ភ្លេងកំដរ និងមានច្រៀងការ៉ាអូខេជាដើម។

Q: តើ​កម្មករមានការ​ចាយវាយ​ប្រាក់បៀវត្សរ៍របស់គាត់​ដោយ​របៀប​ណា?

តាមខ្ញុំសង្កេតឃើញថា កម្មករវ័យក្មេងជាច្រើនធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រជាមួយខ្ញុំ គឺពួកគាត់ជាមនុស្សឧស្សាហ៍ព្យាយាម។ ភាគច្រើនពួកគាត់ឡើងមកពីជនបទដើម្បីមកធ្វើការសន្សំប្រាក់ដើម្បីផ្ញើជូនឪពុកម្តាយ។ បើនិយាយពីការ​ចាយវាយ​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯងវិញ ភាគច្រើនចំណាយច្រើនលើ​ការ​ទិញ​សំលៀក​បំពាក់ ឬ​ទូរសព្ទ​ដៃ ឬលើថ្លៃអ៊ីនធឺណិតដើម្បីលេង Facebook ឬមើលរឿងភាគ និងវីដេអូកំប្លែងតាមទូរសព្ទដៃគាត់ជាដើម។

ម្យ៉ាងវិញទៀត មានហាងមួយចំនួននៅជុំវិញរោងចក្រមានទទួលការបង់រំលស់ប្រចាំខែ សម្រាប់ការជាវទំនិញពីហាងនោះ ហើយអតិថិជនត្រូវបង់វិញតាមក្រោយនៅពេលខ្លួនមានលុយនៅក្នុងដៃ។ ហាងទាំងនោះមានដូចជា៖ ហាងលក់សម្លៀកបំពាក់ ស្បែកជើង​ និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃជាដើម ដូច្នេះ សម្រាប់កម្មកររោងចក្រដែលមានបញ្ហានឹងរឿងប្រាក់កាសមុនថ្ងៃបើកប្រាក់ខែ គឺគាត់ទិញមុនបង់រំលស់តាមក្រោយបែបនេះ។

សម្រាប់ពលករខ្លះមានជីវភាពធូរធារគ្រាន់បើវិញ គឺគាត់មិនចាំបាច់គិតពីរឿងផ្ញើប្រាក់ទៅឱ្យឪពុកម្តាយនៅស្រុកទេ។ ពួកគាត់តែងតែចំណាយលើការចេញទៅផឹកស៊ី ទិញសម្លៀកបំពាក់ទាន់សម័យ ពោលគឺចាយវាយសម្រាប់តែសប្បាយៗចំពោះខ្លួនគាត់។ ប៉ុន្តែ នាងខ្ញុំសង្កេតឃើញថាមានមនុស្សបែបនេះជុំវិញនាងខ្ញុំតិចតួចណាស់។

Q: តើ​ការផ្ញើប្រាក់ទៅឪពុកមា្តយនៅស្រុករបស់កម្មករ​រោងចក្របច្ចុប្បន្នមានការថយចុះឬទេ? ​

ខ្ញុំ​គិតថាវាមិនសូវមានការប្រែប្រួលខុសពីពេលមុនទេ។ ​កម្មកររោងចក្រភាគច្រើនធ្វើការសម្រាប់គ្រួសាររបស់ពួកគាត់។ វា​ជា​រឿង​ធម្មតា​សម្រាប់​គ្រួសារ​នៅ​ជនបទ ​ដែលមួយចំនួនគាត់មានឪពុកម្តាយ​ជំពាក់​បំណុល​គេ ទើប​​បញ្ជូន​កូន​ទៅ​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​រោងចក្រ។ កម្មកររោងចក្រភាគច្រើនខិតខំធ្វើការដើម្បីសន្សំប្រាក់ផ្ញើទៅស្រុក ទោះបច្ចុប្បន្ននេះក្តី គឺពុំមានអ្វីប្រែប្រួលខ្លាំងនោះទេ។

Q: តើ​ស្ថានភាព​ជ្រើសរើសចូលធ្វើការក្នុងរោងចក្រ​ឥឡូវប្រែប្រួលខុសពីពេលមុនច្រើនទេ?

​នាងខ្ញុំឃើញថាវាខុស​ពី​មុនច្រើនដែរ​។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៦មក នាងខ្ញុំឃើញថា ក្រោយមានការហាមឃាត់ដោយស្របច្បាប់សម្រាប់ការប្រមូលថ្លៃកម្រៃជើងសារពីកម្មករ នៅពេលណែនាំចូលធ្វើការរួចមក រាល់បេក្ខជនត្រូវឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យជំនាញកាត់ដេរជាមុនមុនពេលជ្រើសរើសចូលធ្វើការ។ ចំណែកឯប្រាក់ខែ និងការជ្រើសរើសនឹងត្រូវបានកំណត់ផ្អែកទៅតាមកម្រិតរបស់ពួកគាត់។

បច្ចុប្បន្ន មានសាលាបណ្តុះបណ្តាលឯកជន សម្រាប់ធ្វើការបណ្តុះបណ្តាលជំនាញកាត់ដេរបង្កើតឡើងច្រើនដែរ ដូច្នេះអ្នកដែលចង់ធ្វើការនៅរោងចក្រកាត់ដេរ គាត់ទៅរៀននៅសាលាបណ្តុះបណ្តាលនោះជាមុន។

Q: តើវិស័យកាត់ដេរបច្ចុប្បន្នមានស្ថានភាពយ៉ាងម៉េចដែរ?

ដោយសារជំងឺកូវីដ១៩ និងបញ្ហារឿង EBA (ប្រព័ន្ធអនុគ្រោះពន្ធសម្រាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងលើកលែងតែសព្វាវុធ) មានរោងចក្រមួយចំនួនបានបិទទ្វារ និងខ្លះមានបញ្ហាគ្រប់គ្រង ដូច្នេះប្រាក់ចំណូលរបស់កម្មករកាត់ដេរក៏ប្រែប្រួលមិនស្ថិតស្ថេរតាមហ្នឹងដែរ។ ដូច្នេះជាទូទៅបច្ចុប្បន្នការធ្វើការថែមម៉ោងមានចំនួនតិចជាងកាលពីមុន ហើយចំណូលក៏ធ្លាក់ចុះច្រើនតាមហ្នឹងដែរ។

ដូច្នេះហើយ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ប្រាក់បៀវត្សរ៍ប្រចាំខែរបស់នាងខ្ញុំបានត្រឹមតែមួយគ្រប់ៗសម្រាប់ចំណាយលើថ្លៃចាយវាយប្រចាំថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ នាងខ្ញុំ​គិត​ថា​យើង​ខ្ញុំជា​កម្មករ​រោងចក្រគឺងាយនឹងរកផលប៉ះពាល់ពីកត្តាផ្សេងៗទាក់ទងនឹងវិស័យនាំចេញវាយនភណ្ឌនេះណាស់។

Q: យើងខ្ញុំឃើញថាពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំចំនួនយុវជនឡើងមកធ្វើការនៅរោងចក្រកាត់ដេរនៅទីក្រុងភ្នំពេញមានចំនួនកើនឡើង។ តើមូលហេតុអ្វីជម្រុញឱ្យពួកគាត់មកធ្វើការនៅរោងចក្រ?

សម្រាប់ការងាររោងចក្រ ភាគច្រើនគឺស្ត្រីធ្វើការងារបែបនេះ។ ភាគច្រើនបំផុតពួកគាត់មកពីទីជនបទ ធ្វើការដើម្បីសន្សំប្រាក់ដើម្បីកាត់បន្ថយបន្ទុកហិរញ្ញវត្ថុលើគ្រួសាររបស់ពួកគាត់។ ថ្មីៗនេះ ក៏មានយុវជនមួយចំនួនមិនមានបញ្ហាខាងហិរញ្ញវត្ថុ ប៉ុន្តែចង់ចាកចេញពីស្រុកកំណើតខ្លួននៅជនបទមករស់នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញផងដែរ ប៉ុន្តែនាងខ្ញុំគិតថាវាមានភាគរយតិចតួចណាស់។ ហេតុផលចម្បងនោះគឺមកពីបញ្ហាគ្រួសារក្រីក្រ និងមានបងប្អូនបង្កើតច្រើនក្នុងគ្រួសារ ឬឪពុកម្តាយមានជំពាក់បំណុលគេ ដូច្នេះហើយពួកគាត់មួយចំនួនត្រូវឈប់រៀននៅអនុវិទ្យាល័យ ឬវិទ្យាល័យដើម្បីមកភ្នំពេញរកការងារធ្វើ។ តាមនាង​ខ្ញុំមើល​ឃើញកន្លងមកនៅ​ក្នុង​រោងចក្រ​កាត់ដេរ​នេះ គឺមាន​យុវជន​ជា​ច្រើន​ធ្វើ​ការ​ដើម្បី​ផ្ញើ​ប្រាក់​ដែល​ពួក​គេ​រក​បាន​ទៅ​ឱ្យឪពុក​ម្តាយខ្លួន​នៅ​ជនបទ។

Q: តើ​ស្ថានភាពនៃការធ្វើ​ការរបស់ពួកគាត់យ៉ាងម៉េចដែរ?

យុវជនជាកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរគឺមានឆន្ទះខ្ពស់ក្នុងការបម្រើការងាររបស់ខ្លួន។ ម្យ៉ាងទៀត ដោយសាររោងចក្រកាត់ដេរឥឡូវនេះ មានការកែលម្អផ្នែកជំនាញដោយត្រូវតម្រូវឱ្យមានការវាយតម្លៃសមត្ថភាពជំនាញរៀងៗខ្លួន ដូច្នេះពួកគាត់ខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវជំនាញរបស់គាត់ម្នាក់ៗ។ ពោលគឺគាត់ធ្វើការដោយមិនចង់ចាញ់អ្នកដទៃ ឬដៃគូររបស់គាត់ឡើយ។

Q: សូមបងស្រី​ប្រាប់​យើងខ្ញុំ​អំពី​គ្រួសារ​របស់បងស្រី

នាងខ្ញុំមានប្ដី​​ជា​អ្នក​រត់​រ៉ឺម៉កកង់បី។ តាមពិតទៅ មុនមានវិបត្តិជំងឺកូវីដ១៩ ប្តីនាងខ្ញុំបានទិញឡានមួយជាមួយកម្ចីធនាគារ ដើម្បីដឹកជញ្ជូនកូនសិស្សឱ្យសាលាអន្តរជាតិឯកជនមួយកន្លែងនៅជិតផ្ទះរបស់នាងខ្ញុំ។ ដំណើរការមិនបានមួយឆ្នាំផង ដោយសារជំងឺកូវីដ១៩កើតឡើង ធ្វើឱ្យសាលារៀនត្រូវបិទ។ ដូច្នេះប្តីនាង​ខ្ញុំ​ដោយមិន​មានលទ្ធភាពអាច​សង​ប្រាក់កម្ចី​បាន​ ទើប​គាត់​ទិញ​ម៉ូតូ​រ៉ឺម៉កកង់​បី ​ជាមួយ​ប្រាក់ក្នុងដៃយើងមាន ដើម្បីរកចំណូលបង់ថ្លៃធនាគារ​។ ប្រាក់ខែរបស់នាងខ្ញុំនៅរោងចក្រដេរ (ប្រហែល 400 ដុល្លារ) គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរ៉ាប់រងថ្លៃអាហារ និងថ្លៃចាយវាយប្រចាំថ្ងៃនានាប៉ុណ្ណោះ។

និយាយពីកូនរបស់នាងខ្ញុំវិញ គឺកូនប្រុសច្បងក៏ជាកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរដែរ ហើយគាត់រៀបការជាមួយកម្មកររោងចក្រដូចគ្នាកាលពីប្រហែលមួយឆ្នាំមុន។ កូនប្រុសទីពីររបស់ខ្ញុំបានរៀបការកាលពីប៉ុន្មានខែមុន ហើយឥឡូវនេះរស់នៅជាមួយនាងខ្ញុំនៅឡើយ។ កូនប្រុសទីបីបានបួសជាព្រះសង្ឃកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ។ កូន​នេះ​ចូល​ចិត្ត​ការ​សិក្សា ហើយ​ចង់​បួស​ខ្លួន​ឯង ទើប​ចូល​បួសទៅ។ ដូច្នេះបច្ចុប្បន្ន នាងខ្ញុំមានកូន​បី​នាក់ជាសិស្សក្នុងបន្ទុក។ បើ​ការងារ​ប្តី​នាងខ្ញុំ​មានចំណូលមាន​ស្ថិរភាពវិញ នាងខ្ញុំ​មានបំណង​សន្សំ​ប្រាក់ដើម្បីសាង​សង់​ផ្ទះ​ថ្មីសម្រាប់គ្រួសារ​។ ទន្ទឹមនឹងនោះ នាងខ្ញុំក៏ត្រូវមើលថែកូនតូចៗទាំងបីរបស់នាងខ្ញុំរហូតដល់ពួកគាត់រៀបការរួចដែរ ដូច្នេះនាងខ្ញុំត្រូវប្រឹងប្រែងបន្តទៀតរហូតដល់ពេលនោះ៕

この記事が気に入ったら
いいね!しよう

We will send you the latest information

Relate Article

ពីនេះពីនោះអំពី SEA GAME 2023 នៅកម្ពុជា

2023.05.12 NyoNyum KhmerNyoNyum Khmer Special TopicsSpecial Topics

កម្មវិធី The Voice Kids Cambodia

2023.02.01 NyoNyum KhmerNyoNyum Khmer Special Topics

Recommend Articles

ពីនេះពីនោះអំពី SEA GAME 2023 នៅកម្ពុជា

2023.05.12 NyoNyum KhmerNyoNyum Khmer Special TopicsSpecial Topics

SEA Games 2023 in Cambodia

2023.05.11 NyoNyum Khmer