(ភាសាខ្មែរ) លោក ហ៊ុយ យ៉ាឡេង ជាផលិតករ និងអ្នកដឹកនាំរឿងដែលបេ្តជ្ញាជួយលើកស្ទួយវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរ

TOP › Culture › (ភាសាខ្មែរ) លោក ហ៊ុយ យ៉ាឡេង ជាផលិតករ និងអ្នកដឹកនាំរឿងដែលបេ្តជ្ញាជួយលើកស្ទួយវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរ

2021.03.29

ការស្វែងយល់ពីជ្រុងមួយអំពី វប្បធម៌ជប៉ុន កម្ពុជា!

ការផ្សព្វផ្សាយអំពីកិច្ចសហប្រតិបត្តិការរវាងមូលនិធិជប៉ុន និងញញឹមខ្មែរ។

នៅពេលលឺពាក្យ វប្បធម៌ជប៉ុន និងវប្បធម៌ខ្មែរ តើអ្នកនឹងស្រមៃឃើញអ្វីខ្លះ? វប្បធម៌គឺជាគុណតម្លៃដែលបង្កើតឡើងដោយមនុស្សជាតិ ហើយបាផ្សព្វផ្សាយនៅក្នុងតំបន់ ឬក្នុងសង្គមមួយនោះ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងម្នាក់ៗបានចូលរួមក្នុងការបង្កើតឡើងនូវវប្បធម៌ថ្មីៗតាមរយៈរូបភាព និងសកម្មភាពផ្សេងៗរបស់យើង ដោយការមើលអ្នករស់នៅក្បែរខាង ការយល់ដឹងពីអ្នកដ៏ទៃ និងការផ្សព្វផ្សាយនូវចំណេះដឹង ក៏ដូចជាគំនិតរបស់ខ្លួនដល់អ្នកដ៏ទៃជាដើម។ ជាផ្នែកមួយនៅក្នុងសកម្មភាពនៃ “ការផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌អន្តរជាតិ ” របស់មូលនិធិជប៉ុន ដែលកំពុងធ្វើប្រតិបត្តិការផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌ជាមួយប្រទេសផ្សេងៗ និងចូលរួមអភិវឌ្ឍវប្បធម៌ថ្មី រួមជាមួយនឹងទស្សនាវដ្តីញញឹមខ្មែរ ដែលកំពុងផ្សព្វផ្សាយជូនដល់ប្រជាជនកម្ពុជាស្តីអំពីប្រទេសជប៉ុន បានរួមគ្នាដើម្បីធ្វើការណែនាំអំពីវប្បធម៌ជប៉ុននិងកម្ពុជាពីជ្រុងផ្សេងៗ។

លោក ហ៊ុយ យ៉ាឡេង ជាផលិតករ និងអ្នកដឹកនាំរឿងដែលបេ្តជ្ញាជួយលើកស្ទួយវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរ

ដោយសារជម្ងឺឆ្លងកូវីដ១៩ ធ្វើឱ្យរោងភាពយន្តខ្មែរត្រូវបានផ្អាកជាបណ្តោះអាសន្ន។ ខណៈពេលដែលរោងភាពយន្តមួយចំនួនត្រូវបានបើកដំណើរការឡើងវិញ រួមជាមួយការវិលត្រឡប់របស់ទស្សនិកជន កាលពីខែវិច្ឆិកា ចុងឆ្នាំ២០២០ “មហោស្រពភាពយន្តជប៉ុន” ដែលឧបត្ថម្ភដោយមជ្ឈមណ្ឌលអាស៊ីនៃមូលនិធិជប៉ុន បានប្រារព្ធធ្វើឡើងដោយមានចាក់បញ្ចាំងនូវខ្សែភាពយន្តជប៉ុនកំពុងពេញនិយមមួយចំនួន។ ក្នុងកំឡុងពេលដែល “ខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់” កំពុងពេញនិយមនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានាពេលបច្ចុប្បន្ន រឿង “ដើម្បីកូន” ដែលបានពិពណ៌នាអំពីគ្រួសារខ្មែរសម័យទំនើបមួយនេះ ត្រូវបានចាក់បញ្ចាំងមុនពេលជម្ងឺកូវីដ១៩កើតឡើង ហើយទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ជាខ្លាំងពីអ្នកទស្សនា។ យើងខ្ញុំបានសាកសួរលោក ហ៊ុយ យ៉ាឡេង (វ័យ៤១ឆ្នាំ) ដែលជាអ្នកដឹកនាំរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយរូប អំពីបច្ចុប្បន្នភាពនៃវិស័យភាពយន្តកម្ពុជា មកចុះផ្សាយដូចតទៅ។

អំពីអ្នកដឹកនាំរឿង លោក ហ៊ុយ យ៉ាឡេង

កើតក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៩។ ចំណាយពេលនៅជំរុំជនភៀសខ្លួនមួយនៅជិតព្រំដែនថៃ នៅក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ ក្រោយការសិក្សា គាត់បានចាប់អារម្មណ៍នឹងការសម្តែងលើឆាកនិងបានដើរតួរជាតារាសម្តែង ហើយបានសិក្សាពីផលិតកម្មខ្សែភាពយន្តនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សា គាត់បានចាប់ផ្តើមបើកក្រុមហ៊ុនផលិតកម្ម ផលិតខ្សែភាពយន្តផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់ដឹកនាំខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់មួយចំនួនដូចជា៖ រឿងខ្មោចដើមចេក រឿងទាក់ទងនឹងរបបខ្មែរក្រហម និងរឿងជំងឺផ្លូវចិត្តជាដើម ដែលទទួលបានការគាំទ្រជាច្រើនពីប្រជាជនកម្ពុជា។

Q: ជាបឋម តើលោកអាចប្រាប់អំពីស្ថានភាពទូទៅនៃខ្សែភាពយន្តខ្មែរបានទេ?

ជាបឋមយើងត្រូវដឹងថាសម្តេចព្រះបាទ នរោត្ដម សីហនុ បានមានព្រះរាជវត្តមាន និងដឹកនាំខ្សែភាពយន្ដខ្មែរដោយផ្ទាល់នៅក្នុងទស្សវត្សឆ្នាំ ១៩៥០ និង ឆ្នាំ ១៩៦០ ដែលកាលនោះត្រូវបានគេហៅថាជា ”យុគសម័យមាស” សម្រាប់វិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរ។ ក៏ប៉ុន្តែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានបំផ្លាញក្នុងសម័យប៉ុលពត។ ក្នុងកំឡុងឆ្នាំ១៩៨៩ ខ្សែភាពយន្ដរបស់ឥណ្ឌាបានចូលមកកាន់ប្រទេសកម្ពុជា ដែលខ្សែភាពយន្តនោះមានបទចម្រៀង និងការរាំរបស់ឥណ្ឌាត្រូវបានថត។ ក្នុងកំឡុងពេលនោះ ខ្សែភាពយន្តមានការពេញនិយមយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះមានមនុស្សជាច្រើនបានឈររង់ចាំនៅពីមុខរោងកុន នៅពេលខ្សែភាពយន្តត្រូវបានចាក់បញ្ចាំងម្តងៗ។ ក៏ប៉ុន្តែការនិយមខ្សែភាពយន្តនេះត្រូវបានធ្លាក់ចុះអស់មួយរយៈកាល ហើយបានងើបឡើងវិញក្នុងកំឡុងឆ្នាំ២០០០។ នៅពេលនោះ ខ្សែភាពយន្តឥណ្ឌា និងខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់គឺជាប្រភពចំណូលដ៏សំខាន់។ ខ្សែភាពយន្តដូចជា “ខ្មោចដើមចេកជ្វា” និង “ផ្ទះខ្មោចទិញ” គឺជាស្នាដៃដែលខ្ញុំបានបង្កើតឡើងនៅពេលនោះ។ ក៏ប៉ុនែ្ត ការកើនឡើងនៃចំនួនប៉ុស្តិ៍ទូរទស្សន៍ បានធ្វើឱ្យវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរធ្លាក់ចុះម្តងទៀត ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវប្តូរការងារមកកាន់ខាងផ្នែកទូរទស្សន៍វិញ។ ក្នុងកំឡុងឆ្នាំ២០១២ ខ្ញុំយល់ឃើញថាវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរនឹងប្រសើរឡើងវិញ ទើបខ្ញុំបានត្រលប់មកដឹកនាំ និងផលិតខ្សែភាពយន្តនេះម្តងទៀត។ ខ្ញុំគិតថាវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរនឹងកាន់តែមានភាពរំជើបរំជួលនាពេលអនាគត ជាពិសេសក្នុងរយៈពេល ៤ ឬ ៥ឆ្នាំទៀត យើងនឹងអាចមានលទ្ធភាពឈានទៅរកកម្រិតអន្តរជាតិបាន។

Q: កាលពីដំបូង លោកបានដឹកនាំរឿងដែលផ្តោតលើខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់ៗ ប៉ុនែ្តថ្មីៗនេះលោកទទួលបានប្រជាប្រិយភាព និងការទាក់ទាញច្រើនពីការងាររបស់លោកក្នុងរឿង “ដើម្បីកូន” ដែលជារឿងបង្ហាញពីបញ្ហាសង្គម ភាពក្រីក្រ និងការបែងចែកវណ្ណៈនៅក្នុងសង្គមជាដើម។ តើលោកអាចប្រាប់យើងខ្ញុំអំពីការងាររបស់លោកបន្តទៀតបានទេ?

សមិទ្ធផលរឿងក្រោយពីឆ្នាំ២០១២ ដែលមានដូចជារឿង “វិកលចរិក” និង “ធ្មប់” បានក្លាយជារឿងដែលទទួលបានការគាំទ្រខ្លាំង។ ពេលនោះ ខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់ៗមានការពេញនិយមខ្លាំង ក៏ប៉ុនែ្តថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឮគេនិយាយសាកសួរគ្នាថា “តើមានប្រភេទខ្សែភាពយន្តផ្សេងទៀតក្រៅពីនោះនៅខ្មែរដែរឬទេ?”។ ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំបានសាកល្បងរឿងបែបមនោសព្ចោតនាដែលមានឈ្មោះថា “ដើម្បីកូន” នេះឡើងជាលើកដំបូង។ ការចាក់បញ្ចាំងរឿងនេះបានចាប់ផើ្តម ក្នុងកំឡុងខែមករាក្នុងឆ្នាំ២០២០កន្លងទៅនេះ ហើយក្រោយមកជម្ងឺកូវីដ១៩បានផ្ទុះឡើង ចំពេលរឿងនេះកំពុងទទួលបានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំង។

តាមរយៈខ្សែភាពយន្តនេះ ខ្ញុំបានដើរតួជាឪពុកម្នាក់ដែលខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីកូនរបស់ខ្លួន។ ខ្សែភាពយន្តនិងស្នាដៃអក្សរសាស្រ្តជាច្រើនតែងតែផ្តោតលើក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកម្តាយ ហើយកម្របង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់លោកឪពុកណាស់។ យ៉ាងណាក្តី ឪពុក និងម្តាយរបស់ខ្ញុំមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចគ្នាចំពោះខ្ញុំដែលជាកូន។ ជាទូទៅ ម្តាយមានការប្រាស្រ័យទាក់ទងច្រើនជាមួយកូន ក៏ប៉ុនែ្តតាមរយៈរឿងនេះខ្ញុំចង់បង្ហាញថាជាឪពុកក៏ត្រូវធ្វើការលះបង់ជិវីតដើម្បីកូនផងដែរ។ រឿងមួយនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងដំបូងដោយរូបខ្ញុំ ហើយត្រូវបានសរសេរឡើងជាមួយមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានស្តាប់រឿងរ៉ាវរបស់អ្នករត់ស៊ីក្លូនៅជិតវត្តឧណ្ណាលោម ហើយយកទៅបង្កើតជាសាច់រឿងមួយនេះឡើង។ សម្រាប់រូបខ្ញុំ ខ្ញុំតែងតែចង់សរសេរនូវរឿងអី្វដែលថ្មី ដូច្នេះហើយខ្ញុំជ្រើសរើសអ្នករត់ស៊ីក្លូដើម្បីធ្វើជាចំណុចស្នូលនៃសាច់រឿងដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។

Q: អ្នកដឹកនាំរឿងជាអ្នកបងើ្កតជាតួអង្គនិងឈុតឆាកក្នុងរឿង ក៏ប៉ុន្តែតើលោកដឹកនាំរឿងដោយចូលរួមសម្តែងក្នុងខ្សែរឿងនេះយ៉ាងដូចម្តេចដែរ?

ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៨ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីវិទ្យាល័យនៅស្រុកកំណើតរួចមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមសម្ដែងក្បាច់គុនបុរាណ និងដើរតួនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនល្ខោនមួយ។ លោកគ្រូរបស់ខ្ញុំ គឺជាសាស្រ្តាចារ្យនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ ហើយដោយមានការណែនាំពីគាត់ខ្ញុំបានចូលសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈក្នុងឆ្នាំ២០០០។ ខ្ញុំគិតថាអាជីពជាអ្នកសម្តែងមានអាយុកាលវែង ហើយវាក៏កាន់តែនាំឱ្យខ្ញុំមានកម្លាំងចិត្តក្នុងការដឹកនាំរឿង។ ខ្ញុំបានជួបរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងព័ត៌មាន ឯកឧត្តម ម៉ៅ អាយុទ្ទ និងក្រោមការណែនាំនិងបង្ហាត់បង្រៀនរបស់គាត់ ខ្ញុំបានចូលថតក្នុងខ្សែភាពយន្តដូចជារឿង “នាងពួន” និង “សន្យា” ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានចូលខ្លួនទៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត វាបាននាំឱ្យខ្ញុំមានកាន់តែស្រឡាញ់ និងមានបំណងចង់ “រស់នៅជាមួយវិស័យខ្សែភាពយន្តនេះអស់មួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ”។

បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានផលិតរឿង “ផ្ទះខ្មោចទិញ” និង “ខ្មោចដើមចេកជ្វា”។ រឿងទាំងនេះទទួយបានប្រជាប្រិយភាពយ៉ាងខ្លាំង ហើយត្រូវបានគេបញ្ចូលសំឡេងជាភាសាថៃផងដែរ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានផលិត ៤ ទៅ ៥ រឿងថែមទៀត ក៏ប៉ុន្តែក្នុងកំឡុងឆ្នាំ២០០៥ ការកើនឡើងនៃទូរទស្សន៍បានធើ្វឱ្យពិភពខ្សែភាពយន្តបានចុះ។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានប្តូរមកកាន់ស្ថានីយទូរទស្សន៍បាយ័ន និងបានចាកចេញពីពិភពខ្សែភាពយន្តផងដែរ។ ការគាំទ្រខ្សែភាពយន្តខ្មែរបានត្រលប់មកវិញក្នុងកំឡុងឆ្នាំ២០១២ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានប្តូរទៅផលិតខ្សែភាពយន្តម្តងទៀត។

Q: តើលោកអាចប្រាប់យើងខ្ញុំបន្តិចអំពីការថតរឿង “ដើម្បីកូន” នេះបានទេ? ជាមួយគ្នានេះ តើគេអាចទស្សនារឿងនេះជាភាសាអង់គ្លេស ឬជប៉ុនបានទេ?

ខ្ញុំបានសម្តែងដោយផ្ទាល់នៅក្នុងរឿងនេះ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីខ្ញុំធ្វើជាតារាសម្តែងផ្ទាល់ផងដែរហើយមើលទៅ។ នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងថតរឿងនិយាយអំពីអ្នកជំងឺវិកលចរិក ពេលនោះមិនមានមនុស្សស័ក្ដិសមសម្រាប់តួនេះទេ ហើយយើងក៏មិនមានតួសម្តែងដោយសារតែខ្វះថវិកាសម្រាប់ជួល។ ដោយសារខ្ញុំធ្លាប់បានមើលអ្នកជំងឺវិកលចរិកនៅជំរុំជនភៀសខ្លួន “តំបន់ ២” នៅព្រំដែនថៃកាលពីខ្ញុំនៅក្មេង ដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តថា ខ្ញុំគួរតែសម្តែងតួនេះដោយខ្លួនឯង។ នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តផ្សេងមួយទៀត ក្នុងនោះមានឈុតមួយដែលខ្ញុំបានជាប់ពន្ធនាគារ ហើយខ្ញុំបានស្រកទម្ងន់ ១០គីឡូ។ ក្នុងខ្សែភាពយន្តរឿង “ធ្មប់” ខ្ញុំបានញ៉ាំសាច់គោទាំងនៅឆៅ។ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីចូលតួរឿង។ នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តរឿង “ដើម្បីកូន” ខ្ញុំបានចំណាយពេលប្រហែល ២ សប្តាហ៍ដើម្បីធ្វើឱ្យស្បែកខ្មៅ និងបង្កើតតួអង្គរបស់រឿង ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងរៀនអំពីដំណើរជីវិតអ្នករត់ស៊ីក្លូនិងរបៀបបើកបរ។

គេអាចទស្សនារឿង “ដើម្បីកូន” ជាមួយអក្សររត់ពីក្រោមជាភាសាអង់គ្លេសបាន។ ជាការសោកស្តាយ រឿងនេះមិនទាន់មានអក្សររត់ពីក្រោមជាភាសាជប៉ុននៅឡើយទេ។ មួយរយៈក្រោយមក ខ្ញុំគ្រោងនឹងបញ្ចូលវាទៅលើគេហទំព័រចែកចាយខ្សែភាពយន្ត ព្រោះខ្ញុំចង់ឱ្យប្រជាជនជប៉ុនបានទស្សនានូវរឿងនេះផងដែរ។

Q: ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំរឿងម្នាក់ តើលោកមានគម្រោងនឹងធ្វើសកម្មភាពអ្វីខ្លះនាពេលអនាគត?

ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំនឹងផ្អាកបង្កើតខ្សែភាពយន្តបែបរន្ធត់មួយរយៈសិន។ ខ្ញុំមានសាច់រឿងទាំងនោះ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្ញុំគឺមិនចង់បានខ្សែភាពយន្តប្រភេទនេះទេ។ ខ្ញុំកំពុងគិតអំពីរឿងបែបមនោសព្ចោតនា បែបវាយប្រហារ បែបវិទ្យាសាស្រ្តជាដើម។ តាមការពិត ខ្ញុំមានគម្រោងធំមួយ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនប្រាកដថាវានឹងអាចចេញបញ្ចាំងបានឬយ៉ាងណានោះទេ ដោយសារតែវាចំណាយថវិការច្រើនជាង១០ម៉ឺនដុល្លារឯណោះ។

Q: តើមានខ្សែភាពយន្ត អក្សរសិល្ប៍ និងសិល្បៈអ្វីខ្លះដែលមានឥទ្ធិពលលើរូបលោកដែលជាអ្នកដឹកនាំរឿង?

នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តខ្មែរគឺរឿង “ពុទ្ធិសែននាងកង្រី” ដែលដឹកនាំដោយលោក លី ប៊ុនយីម។ ខ្សែភាពយន្តនេះគឺមានតាំងពីយុគសម័យមាស ហើយមានផលិតករភាពយន្តចិនជាច្រើនបានមកប្រទេសកម្ពុជាដើម្បីសិក្សាពីវា។ ខ្ញុំចូលចិត្តខ្សែភាពយន្តតាំងពីខ្ញុំនៅតូច។ នៅពេលខ្ញុំនៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួន មនុស្សបានប្រមូលផ្តុំគ្នាមើលរឿងទូរទស្សន៍ចាក់ក្នុងរោង ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវបានគេបង្រៀនឱ្យសរសេរអក្សរស្អាតៗ ដោយសរសេរអក្សរចំណងជើងរឿងដាក់លើក្តាតាមរោងនានា។ ហើយខ្ញុំបានទទួលបានការដោះដូរមកវិញដោយការមើលខ្សែភាពយន្ដដោយឥតគិតថ្លៃ ហើយខ្ញុំមើលខ្សែភាពយន្តជាច្រើនមកពីហុងកុង ចិន និងឥណ្ឌា។ ល។

Q: សម្រាប់ការថតខ្សែភាពយន្តមួយរឿង តើលោកត្រូវចំណាយដើមទុន ឬថវិកាប្រហែលប៉ុន្មាន?

ខ្ញុំយកភាពយន្តបែបភ័យរន្ធត់ជាចំបង ដោយសារភាពយន្តទាំងនេះចំណាយប្រាក់តិចក្នុងការថត ដែលមួយរឿងគឺចំណាយប្រហែលពី ៥ ទៅ ៦ ម៉ឺនដុល្លារ។ ការពិតទៅខ្ញុំចង់សាកល្បងថតប្រភេទខ្សែភាពយន្តជាច្រើនផ្សេងទៀតដូចបរទេសដែរ ប៉ុន្តែបញ្ហាដ៏ធំមួយគឺភាពយន្តទាំងនេះត្រូវចំណាយប្រាក់ច្រើនណាស់់។ ខ្ញុំគិតថាថ្ងៃណាមួយខ្ញុំចង់ថតខ្សែភាពយន្តពីយុគសម័យកាលមាសរបស់កម្ពុជា ពោលគឺខ្សែភាពយន្តដែលយកលំនាំតាមប្រវត្តិសាស្រ្ត។ នៅឆ្នាំ២០២៥ ខ្ញុំ គិតថាចង់ថតខ្សែភាពយន្តរឿង ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ដែលនឹងត្រូវចំណាយទឹកប្រាក់ប្រហែល ៧ លានដុល្លា។

ក្នុងការថតរឿងនេះ យើងខ្ញុំមានបញ្ហាផ្នែកសិល្បៈមួយចំនួនដែរ ហើយយើងកំពុងតែរកមើលឱកាស។ ខ្ញុំបានថតខ្សែភាពយន្តតាំងពីឆ្នាំ២០០០មក ប៉ុន្ដែខ្ញុំមិនសូវបានសន្សំប្រាក់ប៉ុន្មានទេ។ ប្រសិនបើភាពយន្តទទួលបានប្រជាប្រិយភាព និងការគាំទ្រច្រើន ប្រាក់ចំណូលក៏មានទៅតាមនោះដែរ ប៉ុន្តែប្រាក់ចំណេញគឺមិនសូវមានទេ ព្រោះរយៈពេលក្នុងមួយឆ្នាំយើងថតបានតែមួយរឿងប៉ុណ្ណោះ។ មូលហេតុដែលខ្ញុំនៅតែបន្តខំប្រឹងប្រែងគឺដោយសារនេះជាការងារដែលខ្ញុំស្រលាញ់។ នាថ្ងៃអនាគត ខ្ញុំសង្ឃឹមជឿជាក់ថាទីផ្សារភាពយន្តនឹងរីកសាយទៅបរទេស ហើយខ្សែភាពយន្តនឹងទទួលបានប្រាក់ចំណូលច្រើន ហើយយើងខ្ញុំនឹងអាចបន្តផលិតខ្សែភាពយន្តបន្ដបន្ទាប់តទៅទៀត។

Q: តើលោកគិតចង់ពង្រីកអាជីវកម្មនៅក្រៅប្រទេសដែរមែនឬទេ?

បាទ ត្រូវហើយ! គោលដៅរបស់ខ្ញុំគឺប្រទេសជប៉ុន កូរ៉េ ចិន និងឥណ្ឌា។ អាមេរិកមានទីផ្សារធំ ដូច្នេះខ្ញុំនឹងធ្វើវាចុងក្រោយគេ។

Q: យើងខ្ញុំសង្ឃឹមថាលោកនឹងអាចពង្រីកវិស័យខ្សែភាពយន្តខ្មែរទៅប្រទេសផ្សេងៗក្នុងពិភពលោកនាពេលអនាគត។ វាពិតជាល្អណាស់ដែលអាចធ្វើការផ្លាស់ប្តូរគ្នាបានក្នុងវិស័យភាពយន្តរវាងប្រទេសកម្ពុជានិងជប៉ុន។

ខ្ញុំក៏យល់ស្របជាមួយនឹងគំនិតនេះដែរ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានទៅចូលរួមមហោស្រពភាពយន្តហុងកុងពីមុនមក ហើយខ្ញុំក៏ធ្លាប់ទៅប្រទេសចិន និងប្រទេសម៉ាឡេស៊ីជាច្រើនដងផងដែរ។ ខ្ញុំក៏មានបទពិសោធន៍ក្នុងការសំណេះសំណាលជាមួយអ្នកដឹងនាំរឿងក្រៅស្រុកនានានៅក្នុងសិក្ខាសាលាផ្សេងៗក្នុងប្រទេសប្រ៊ុយណេផងដែរ។ រឿងរបស់ខ្ញុំ (ធ្មប់) ត្រូវបានចាក់បញ្ចាំងក្នុងតំបន់សារិនក្នុងប្រទេសថៃ ប្រទេសឡាវ និងប្រទេសបារាំង។ រឿងនេះក៏ត្រូវចាក់បញ្ចាំងនៅរដ្ឋកាលីហ្វញ៉ាក្នុងមហោស្រពភាពយន្តកម្ពុជានៅទីក្រុងឡុងប៊ិចដែរ។ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅកន្លែងទាំងនោះ ខ្ញុំទទួលការសម្ភាសន៍ជាច្រើនរួមជាមួយការប្ដូរមតិយោបល់ទៅលើការផលិតខ្សែភាពយន្ដ និងផ្ដោះប្តូរមតិក្នុងការថតខ្សែភាពយន្ដរួមបញ្ចូលគ្នា។ ខ្ញុំមានបំណងចង់ជួបសំណេះសំណាលជាមួយអ្នកដឹកនាំរឿងរបស់ប្រទេសជប៉ុនដែរ។

Q: តើលោកមានចំណាប់អារម្មណ៍លើរឿងភាពយន្ត ប្រពៃណី និងសិល្បៈរបស់ជប៉ុនដូចម្ដេចខ្លះ?

ខ្ញុំធ្លាប់ទស្សនារឿងជប៉ុនពីមុនមក នៅក្នុងរឿងហ្សមប៊ីមួយឈ្មោះថា ”កុំបញ្ឈប់កាមេរ៉ា”។ ខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៏ជាខ្លាំងទៅលើប្រទេសជប៉ុន ហើយមានគោលបំណងចង់ទៅក្នុងឆ្នាំនេះ ក៏ប៉ុន្តែដោយការសោកស្ដាយដែលខ្ញុំមិនអាចទៅបានដោយសារជំងឺឆ្លងកូវីដ១៩នេះ។ ប្រទេសជប៉ុនមានប្រពៃណីដ៏យូរលង់ ហើយគួរយកជាគំរូក្នុងនាមជាសមាជិកមួយរូបក្នុងទ្វីបអាស៊ី ទាក់ទងទាំងការសម្ដែងនិងសិល្បៈប្រពៃណី។ រូបខ្ញុំផ្ទាល់ក៏មានការគោរពចំពោះឥរិយាបទរបស់ប្រជាជនជប៉ុនផងដែរ។

Q: ជាទីបញ្ចប់ តើលោកមានប្រសាសន៍អ្វីជាចុងក្រោយទៅកាន់ទស្សនិកជនជប៉ុនដែរឬទេ?

ខ្ញុំមានគោលបំណងចង់ឱ្យទស្សនិកជននៅជប៉ុនទាំងអស់បានទស្សនារឿង “ដើម្បីកូន”។ រឿង “ធ្មប់“ ក៏ជារឿងប្រវត្តិសាស្រ្ត ទោះបីជារឿងនេះបង្ហាញអំពីអបិយជំនឿក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកក៏អាចស្វែងយល់អំពីប្រពៃណីរបស់ខ្មែរបានដែរ។ ខ្ញុំក៏មានគោលបំណងចង់ផ្ញើសមិទ្ធផលភាពយន្តរបស់ខ្ញុំទៅកាន់ប្រជាជនខ្មែរដែលរង់ចាំទស្សនានៅប្រទេសជប៉ុនផងដែរ។ អ្នកអាចទស្សនារឿង ”វិកលចរិក” ”ធ្មប់” និងរឿង ”ទារុណកម្មខ្មោច” នៅលើ Soyo និង Iflix(ដែលមានអក្សររត់ពីក្រោមជាភាសាអង់គ្លេស)បាន។ សូមទស្សនារឿង“ដើម្បីកូន” នេះឱ្យបានគ្រប់គ្នា៕

សម្រាប់ពត៌មានបន្ថែម ៖

【NyoNyum Khmer No. 44】